Vorig jaar vierde Stichting Kabelnet Veendam haar 30-jarig bestaan in Veendam. In samenwerking met stichting Bogdike werd dit jubileum op het Museumplein groots gevierd met een gratis toegankelijk muziekfestival met o.a. een optreden van Gruppo Sportivo. Het werd een groot succes dat vroeg om een vervolg. Dit seizoen daarom weer een tributefestival, mogelijk dankzij de SKV die ook voor deze editie hoofdsponsor is van het festival.
Zaterdag 31 augustus 16.00 – 00.00 uur / Gratis toegankelijk
Op en rondom het Museumplein voldoende mogelijkheden voor een hapje en een drankje
Line-up:
16.00 uur – Hot Me!
18.00 uur – Look Sharp
20.00 uur – Rondje Doe Maar
22.00 uur – Erwin Nyhoff
Presentatie Everhard Sprik en Bert Feiken (algemeen manager SKV)
HOT ME! – Rock&Roll
Hot Me! ontstaat min of meer per toeval. In 1993 zitten Tom Feiken, Koos Feiken en Everhard Sprik aan de bar van het plaatselijke dorpshuis in Zuidwending onder de rook van Veendam. Het drietal vindt het de hoogste tijd worden voor een optreden van een band in het dorp. Al snel blijkt dat dit door gebrek aan financiële middelen niet haalbaar is. Het barpersoneel bedenkt dat de jongens zelf ook wel kunnen spelen… Het blijkt een geniale inval en betekent de oprichting van Hot Me! Aangevuld met Erik Biever en Kor Kuiper worden in razend tempo achttien nummers ingestudeerd. Tijdens het concert reageert de volle zaal van het dorpshuis enthousiast op de band, die na een uur door het repertoire heen is. Op het ‘we want more’ vraagt de band welk nummer het publiek nog een keer wil horen. Iemand roept: “Speel álles nog maar een keer!” Hot Me! is een feit. De bandleden gaan er vol overgave tegenaan en de boekingen stromen binnen. Na twee jaar maken Erik Biever en Kor Kuiper plaats voor Rudolf Többen en Albert Boddema. Hot Me! dendert door totdat zanger Everhard Sprik in 2001 onverwacht besluit het bijltje er bij neer te gooien. Er volgt een afscheidsconcert op Koninginnedag waar menig Hot Me! fan een traantje wegpinkt. Het verdriet maakt echter al snel plaats voor blijdschap want amper een half jaar later komt entertainer Sprik op zijn besluit terug. Hot Me! duikt meteen de repetitieruimte weer in, gooit het qua repertoire over een andere boeg en vanaf dat moment neemt het succes alleen maar toe. Hot Me! speelt vooral hits uit de jaren 60/70/80, soms voorzien van een eigen sausje. Een succesformule: het publiek gaat tijdens optredens gegarandeerd uit zijn dak. Een bezoeker omschreef de stijl van Hot Me! ooit als Strokarton-rock… Hij doelt op de invloed die (Oost)-Groninger rockers als New Adventures, Herman Brood en AA & the Doctors op de bandleden heeft. In december 2007 houdt Hot Me! het voor gezien. De band ziet geen perspectief voor de toekomst als gitarist Albert Boddema (van Muziekhuis Leo in Stadskanaal) te kennen geeft zijn gitaar aan de wilgen te zullen hangen. Hij is niet meer voldoende gemotiveerd om nog te repeteren en ‘on the road’ te zijn. De muzikanten blijven bevriend maar treden niet meer samen op. In november 2012 weet Bé Wever Hot Me! bij elkaar te krijgen voor een reünieoptreden in Theater vanBeresteyn in Veendam. En zoals dat zo vaak gaat bij een reünie, wordt besloten de draad weer op te pakken! De band gaat niet meer wekelijks op pad maar treedt zo’n 6-8 keer per jaar op. In 2016 organiseert Hot Me! onder de titel Hot Me! and Friends een avond waarop tal van bevriende muzikanten als gast meespelen. De achtergrondzangeressen van die avond, Marianne van der Velde en Antoinette Bolt, maken sindsdien deel uit van Hot Me!
Bezetting: Everhard Sprik – zang, Tom Feiken – gitaar/zang, Albert Boddema – gitaar, Koos Feiken – basgitaar/zang, Rudolf Többen – drums, Antoinette Bolt – zang en Marianne van der Velde – zang.
LOOK SHARP – Roxette tribute band
‘Look Sharp!’ bestaat uit 100% hits van Roxette, in de stijl en met de sound van de succesvolste Zweedse bands aller tijden. Dansbare popliedjes (The Look, Joyride), afgewisseld met kloppende ballads (Listen To Your Heart). Dat is Roxette, dat is Look Sharp! Roxette met het duo Marie Frederiksson en Per Gessle hadden hun eerste hit aan het einde van de jaren tachtig met “The Look”. Met ondertussen tien albums op hun naam werden ze zo een van de meest succesvolle Zweedse bands in de muziekgeschiedenis. ‘Look Sharp!’ brengt het succesverhaal van deze Zweedse band. Het is de nr. 1 ‘Roxette’ tributeband, absoluut in de stijl en met het geluid van de band. Ze brengen hun grootste hits zoals “The Look”, “Joyride” en “Listen To Your Heart”. Selva Azul kruipt in de huid van Marie Frederiksson en Lars Buist als Per Gessle en worden vergezeld door een live band die haar sporen in de muziekwereld ruimschoots heeft verdiend. Samen staan zij garant voor een spetterende show! Bezetting: Selva Azul – zang, Lars Buist – zang, Anton Strijks – toetsen, Jim Groeneveld – bas, Tim Vriesema – drums en Erwin Funke – gitaar.
RONDJE DOE MAAR – Doe Maar tribute band
Rondje Doe Maar bestaat uit zes super enthousiaste, professionele muzikanten die als doel hebben om jou mee te nemen naar de hoogtijdagen van Doe Maar. De missie van Rondje Doe Maar is om zowel fans van toen te bekoren, als om een nieuwe generatie enthousiast te maken voor dit legendarische Hollandse product. Spelplezier is de bindende factor voor de leden van Rondje Doe Maar. Dit enthousiasme slaat snel over op het publiek, wat dan ook altijd uit volle borst meezingt en danst. Beleef het zelf! ‘Rondje? Doe Maar!’ Rondje Doe Maar is Neerland’s enige echte Doe Maar tribute band! In eigen stijl brengt deze tribute band de muziek van Doe Maar zo authentiek mogelijk over. Rondje Doe Maar heeft inmiddels meer dan 100 optredens op haar naam staan. Op bekende festivals, feesten en podia is de band in haar element. Hierbij mag natuurlijk hun landelijke theatertour en voorprogramma voor UB40 natuurlijk niet ontbreken. Leden van Rondje Doe Maar hebben hun sporen reeds verdiend in o.a. De vrienden van Amstel Live band, Guido’s Orchestra met Simply Red en anderen. In 2018 is het precies 40 jaar geleden dat Doe Maar werd opgericht. Dit viert Rondje Doe Maar met hun nieuwe tour. Met een knipoog naar de meest succesvolle lp ‘Doris Day en andere stukken’ speelt deze tribute band alle grote hits van Doe Maar, afgewisseld met hits van andere populaire Nederlandse bands uit hun hoogtijdagen. Grote bands, geïnspireerd door Doe Maar als: Toontje lager, Het Goede Doel, Klein Orkest en vele anderen spelen de bandleden in een speciaal ‘Doe Maar-jasje’. Iedere show is een unieke, muzikale verrassing. Vier dit feestje mee, het dak gaat eraf! Rondje Doe Maar speelt alle krakers zoals ‘Is Dit Alles’, ‘Belle Helene’, ’ 32 jaar’, ‘De Bom’ en vele anderen. Deze Doe Maar tribute band staat garant voor een avond uitzinnig vermaak! Even weer helemaal terug in de jaren tachtig. Enkele quotes uit het publiek: “Ik kon ze allemaal meezingen”, “Wat een geweldige band zijn jullie!” en “Die glimlach krijg ik niet meer van m’n gezicht!”
ERWIN NYHOFF plays The Boss
Van Pinkpopartiest tot afwasser, en weer terug als finalist bij The Voice of Holland: geen enkele Nederlandse artiest heeft zo’n grillige carrière achter de rug als Erwin Nyhoff. You still think that I need you You still think that I love you You still think that I want you But I’m gonna leave Met deze tekst verovert Erwin Nyhoff in het begin van de jaren negentig de Nederlandse poppodia. Het nummer You still think wordt een nederpop-klassieker en een enorme radiohit. Nyhoff is op dat moment frontman van The Prodigal Sons; met de debuutplaat Wine of Life (1993) toert de band langs alle belangrijke poppodia, inclusief Pinkpop en Lowlands. Nyhoff speelt in het voorprogramma van Pearl Jam en Alanis Morissette en wordt tot twee keer toe uitgenodigd op het Amerikaanse South by Southwest-festival in Austin, Texas. Een tweede plaat volgt, evenals nieuwe singles. The Prodigal Sons geven, in wisselende bezetting, honderden optredens in Nederland. Maar dan zijn The Prodigal Sons uitgespeeld. De rek is eruit. Nyhoff gaat verder als soloartiest, met een slechts gitaar en een nieuwe plaat: Take your time. Opgenomen in Amerika, bij een grote platenmaatschappij, Warner. Geproduceerd door Richard Dodd, iemand die daarvóór werkte met onder meer met Bob Dylan, George Harrison, Freddie Mercury en Johnny Cash. Maar net als die plaat gelanceerd wordt, besluit de Amerikaanse organisatie om alle Nederlandse artiesten de laan uit te sturen. Ilse de Lange, Krezip, Postman: allemaal zitten ze ineens zonder platenmaatschappij. En het (bejubelde, recensenten zijn zéér enthousiast) soloproject van Erwin Nyhoff raakt in de vergetelheid. Om het hoofd boven water te houden, neemt Nyhoff – tussen het spelen door, want Nyhoff is altijd blijven optreden – allerhande baantjes aan. Om vier uur in de ochtend brengt hij kranten rond aan krantenbezorgers. Hij wordt afwasser in de keuken van een bedrijfsrestaurant van een vrachtwagenbouwer. Als tijdens die periode een buitenlandse delegatie op bezoek komt bij het bedrijf, zorgt Nyhoff voor muziek tijdens het diner – om nadien de vaat van de gasten af te wassen. Dit moet anders, beslist Nyhoff. Vanaf dat moment neemt hij alles in eigen hand, inclusief de boekingen voor zijn concerten. Hij belt concertzalen, waar hij voorheen met zijn band optrad. Hij belt cafés. Hij komt in het vizier van een stichting die het dialect uit zijn streek wil promoten. En overal speelt hij de tent plat. Met covers van the Beatles of the Stones, of nummers in dialect. Oud werk, uit de tijd van the Prodigal Sons. Of een nieuw liedje – na twintig jaar optreden is zijn repertoire eindeloos. Nyhoff treedt op met voormalig Rolling Stones-gitarist Mick Taylor, en schrijft muziek met hem. Langzaam krabbelt Nyhoff op. Door overal (feesten, cafés, festivals, bruiloften) op te treden, kan hij weer leven van de muziek. En iedereen die hem ziet optreden vraagt zich af: waarom is die man met die gitaar niet wereldberoemd in Nederland? Dat laatste zal niet lang meer op zich laten wachten, als Nyhoff besluit zich te kandideren voor de tv-talentenjacht The Voice of Holland. Zijn cover van Bruce Springsteen’s The River zorgt ervoor dat de hele jury binnen enkele seconden dolgraag met hem wil werken. Nyhoff kiest Angela Groothuizen als begeleider en samen behalen ze de finale. 3,6 miljoen (3.600.000!) mensen zien hem de klassieker Nights in White Satin van The Moody Blues vertolken. Nyhoff wint de finale niet, maar een nieuwe generatie muziekliefhebbers heeft hem in de armen gesloten. De originele uitvoering van The River behaalt dat jaar voor het eerst de Top 10 in de Top 2000 van Radio 2. Het monstersucces van The Voice of Holland brengt hem opnieuw langs alle plekken in Nederland. Hij blijft als solo-artiest (met slechts een gitaar) optreden in cafés, op bruiloften en bij feesten – met piepkleine podia heeft hij inmiddels oneindig veel ervaring opgedaan. Maar de afgelopen jaren reisde Nyhoff (al dan niet met eigen band) ook weer langs grotere podia in zowel het club/festival als theatercircuit. Concerten op Nederlands grootste festival De Zwarte cross, in Koninklijk theater Carré en in poptempel Paradiso, Amsterdam. Hij deed verschillende succesvolle theatertournee’s, zoals “Woodstock The Story” en “In the Footprints of Springsteen”, “Kings of Rock’N’Roll”, “Dire Straits – Brothers in arms” en momenteel is hij bezig met “Bruce Springsteens – Born in the USA”. ‘I’m gonna leave’ zong The Prodigal Son in zijn jaren-negentig-hit You still think. Twintig jaar later weten we: deze verloren zoon gaat ons nooit verlaten. Erwin Nyhoff komt altijd weer terug.
