Kip aan het plafond bij Padtje.
Er was ook ooit eens een vrijdagavond in 1973 dat er enkele werknemers van de AVEBE op uit werden gestuurd om wat halve kippen en patat op te halen bij de plaatselijke frituur. Bij de AVEBE werkte men in ploegendienst en was het normaal dat er in de nacht patat etc. bij een cafetaria in het centrum werd besteld, wat personeel erheen, alvast betaald maar nog even wat drinken bij Padtje na zes telefoontjes van de cafetaria houder van het eten is klaar en ik hou het niet meer warm en we gaan nu sluiten gaat er toch maar iemand heen om het op te halen hij komt terug, er worden er nog een paar gedronken en nog een paar met als gevolg dik feest en is het sluitingstijd hij staat met zijn plastic tas te zwaaien ala Pete Townshend op zijn gitaar met als gevolg bodem er uit alles op de vloer en een halve kip aan het plafond.
Hoe dat is afgelopen ik weet het niet ………. Misschien weet GS het nog, maar ik denk het haast niet.
Op 1 maart 2006 verscheen er in de Groninger Gezinsbode een vermakelijke anekdote over Bob Dylan in de provincie Groningen. Journalist Herman Sandman kon het niet laten er over te schrijven.
De anekdote is te mooi om niet waar te zijn… En het kreeg een interessant vervolg… Blowing In The Wind in Veendam? Wat kan kroegbaas Be Wever van ’t Aaierdoppie ons hierover vertellen?
Het verhaal van Bob Dylan op de fiets in Noord¬Groningen
dat ik 4 januari op deze plek vertelde, zingt zich in hoog tempo rond. Zelfs de Vpro weet er al van. En Henk Scholte, die de Amerikaan tegenkwam in het café van (de inmiddels overleden) Siert van Warner in Noordpolderzijl, moet het steeds weer vertellen.
Het liet mij evenmin los en ik dacht, laat ik het Bob gewoon vragen. Er is een officiële site, met een e-mail adres (foggy@bobdylan.com) en wie niet waagt, wie niet wint. Het duurde even, maar verdomd, ik kreeg een mailtje terug:
Dear, Mr. Herman Sandman,
The story is correct, though it happened quite a few years ago, in the early nineties maybe.
We had a concert in the City of Groningen. Somebody knew I was fond of biking and that the area, wich you call highland, was like the landscape around my hometown, Duluth, Minnesota.
I remember names like Usquert, Stitswerd, Zandeweer.
We drank coffee in a café, with a strange owner. He just sat there. But you know, I liked it, because it was the first place where people didn’t gaze at me.
When paying my coffee I had the funny feeling that he didn’t trust me at all, not knowing who I was.
And you are right: a white bearded man came in. He looked like a fiftie year old Jezus with a hangover.
It was a druïde, I gues sed.
But the strangest thing happened the next day, when we where in a place called Beecham (is that correct?).
We entered a bar and there was David Crosby… Very weird.
With respect, Bob.
Herman Sandman mailde terug naar Bob Dylan:
Dear Mr. Dylan,
The white bearded man was Henk Scholte. He is a famous storyteller and folksinger, in a band called Törf. That is not Beecham, but Veendam, famous for its Jugendstil¬houses.
The name of the café was ‘t Aaierdoppie. It doesn’t exist anymore.
The bartender who looks like a twin brother of David Crosby is Bé Wever.’
Wissewasjes was ooit een veel gelezen rubriek van Johan Derksen in De Veendammer. Roddels, anekdotes en verhalen die verteld werden in de horeca in Veendam. Oud-kroegbaas Be Wever (wie kent hem niet) laat op Bogdike Wissewasjes herleven. Met oude en nieuwe verhalen. Weet jij een leuke bijdrage? Mail hem!
